-
1 redarguo
disprove, refute. with gen. prove guilty, convict. -
2 red-arguō
red-arguō uī, —, ere, to disprove, refute, confute, contradict: quis enim redargueret?: me: nos redargui patiamur: improborum prosperitates redarguunt vim deorum: qui vestra dies muliebribus armis Verba redarguerit, will disprove, V. -
3 cōnfūtō
cōnfūtō āvī, ātus, āre [com- + FV-], to check, repress, dampen, suppress, diminish: dolores memoriā: audaciam.—To put down, put to silence, confute, refute, overthrow: verbis senem, T.: dictis confutabitur, T.: argumenta: verba rebus, L.* * *confutare, confutavi, confutatus V TRANSrestrain, check, repress, dampen, suppress, diminish; keep from boiling over; abash, silence (accuser); shock; disprove, refute; convict of error; put down -
4 īnfīrmō
īnfīrmō āvī, ātus, āre [infirmus], to weaken, invalidate, disprove, refute, impair, annul: legiones, Ta.: res tam levīs: ad iudicem fidem testis: ceteras (leges), L.* * *infirmare, infirmavi, infirmatus Vweaken; diminish; annul; (PASS) be ill (Bee) -
5 refellō
refellō fellī, —, ere [re-+fallo], to show to be false, disprove, rebut, confute, refute, repel, expose: id si falsum fuerat, filius Quor non refellit? T.: id nullo refellente obtinere, without exposure: refellito, si poteris: nostrum mendacium: dicta, V.: opprobria, O.: ea exemplis: orationem vitā: ferro crimen, V.* * *refellere, refelli, - Vrefute, rebut -
6 refūtō
refūtō āvī, ātus, āre [re+FV-], to check, drive back, repress: nationes refutandas bello putare. —Fig., to repel, repress, resist, restrain, oppose: vi vim oblatam: refutetur ac reiciatur ilie clamor: ad mortem si te (fors dicta refutet!) Prodiderim, may fate avert, V.— To repel, rebut, confute, refute, disprove: videntur ea esse refutanda: te refutandum arbitrari: nostra confirmare argumentis, deinde contraria refutare: oratio re magis quam verbis refutata: tribunos oratione.* * *refutare, refutavi, refutatus Vcheck; refute -
7 re-vincō
re-vincō vīcī, vīctus, ere, to conquer, subdue: victrices catervae Consiliis iuvenis revictae, H.— Fig., to convict, refute, disprove: amicorum iudicio revinci: crimina revicta rebus, disproved, L. -
8 revinco
revincere, revIci, revictus Vconquer, crush, disprove -
9 infirmo
to weaken / shake / invalidate, annull/ disprove. -
10 coarguo
cŏ-argŭo, ŭi, 3, v. a., orig., to assail a person or thing in different directions (cf. arguo init.); hence, jurid. t. t.I.Aliquem, to overwhelm with reasoning, refute, silence, expose; convict of guilt or crime, prove guilty (class., most freq. in Cic.;II.syn. convinco): Graecus testis... vinci, refelli, coargui putat esse turpissimum,
Cic. Fl. 5, 11:criminibus coarguitur,
id. Verr. 2, 4, 47, § 104:ut illum natura ipsius consuetudoque defendat, hunc autem haec cadem coarguant,
id. Mil. 14, 36:decreto,
Liv. 39, 28, 11:Lentulum dissimulantem coarguunt praeter litteras sermonibus, etc.,
Sall. C. 47, 2:Libonem in senatu,
Suet. Tib. 25:in exprobrando et coarguendo acer (gestus),
Quint. 11, 3, 92 al. —With gen. of the crime:aliquem avaritiae,
Cic. Verr. 2, 5, 59, § 153:commutati indicii,
id. Sull. 15, 44:sceleris,
Plin. 11, 37, 71, § 187: facinoris Tac. A. 13, 20.—Aliquid, to prove incontestably a crime, a wrong, a fallacy, etc., to demonstrate or show to be wrong, to refute (cf. arguo, II.):sin autem fuga laboris desidiam coarguit, nimirum, etc.,
Cic. Mur. 4, 9:rem certioribus argumentis,
Auct. Her. 2, 5:certum crimen multis suspitionibus,
Cic. Rosc. Am. 30, 83:errorem,
id. Ac. 1, 4, 13:perfidiam,
id. Fam. 3, 8, 7:mendacium,
id. Lig. 5, 16:Lacedaemoniorum tyrannidem,
Nep. Epam. 6, 4:temeritatem artis,
Suet. Dom. 15:vitia,
Quint. 2, 6, 3:iniquitatem,
Tac. A. 3, 12:quam (legem) usus coarguit,
which experience has proved to be injudicious, Liv. 34, 6, 4; cf. id. 31, 25, 9:quod coarguunt fici,
disprove, Plin. 16, 31, 56, § 130:domini coarguit aures,
betrays, publishes, makes known, Ov. M. 11, 193 (cf. arguo, II. fin.).—With a clause as object:quod falsum esse pluribus coarguitur,
Quint. 4, 2, 4; Auct. B. Alex. 68. -
11 confuto
con-fūto, āvi, ātum, 1, v. a. [futo, v. intens. from foveo], to check or repress a boiling liquid, to suppress, restrain, check.I.Prop.: cocus magnum ahenum quando fervit, paulā confutat truā, Titin. ap. Non. p. 87, 13 (Com. Rel. v. 128 Rib.); cf. Varr. ib. p. 87, 11.—Hence (far more freq.),II.Trop.A.In gen., to repress, diminish, impede, destroy, put to silence: nostras secundas res, Cato ap. Gell. 7, 3, 14:B.maximos dolores inventorum suorum memoriā et recordatione,
Cic. Tusc. 5, 31 88:audaciam,
id. Part. Or. 38, 134.—In partic.1.To put down by words, to put to silence, confute (so class.): sensus judjcum imperiosis comminationibus, Tiro ap. Gell. 7, 3, 13:2.ego istos, qui nunc me culpant, confutaverim,
Plaut. Truc. 2, 3, 28:iratum senem verbis,
Ter. Phorm. 3, 1, 13; cf.dictis,
id. Heaut. 5, 1, 76.—To refute, confute, disprove, answer conclusively:3.hunc tactum confutabunt nares?
Lucr. 4, 488:argumenta Stoicorum,
Cic. Div. 1, 5, 8:opinionis levitatem,
id. N. D. 2, 17, 45:ut verba magnifica rebus confutaret,
Liv. 37, 10, 2:suo sibi argumento confutatus est,
Gell. 5, 10, 16.—In late Lat., to convict, Cod. Th. 11, 8, 1.—With inf.:nocuisse quibusdam,
Amm. 26, 3, 1:tot suscepisse labores et pericula,
id. 17, 9, 5. -
12 infirmantes
1.infirmo, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [infirmus].I. A.Lit.:B.legiones,
Tac. A. 15, 10: munimenta madore, Sall. Fragm. ap. Non. 138, 6:hominem,
Cels. 2, 12.—Trop.a.To invalidate, disprove, refute:b.res tam leves infirmare ac diluere,
Cic. Rosc. Am. 15, 42;with tollere,
id. N. D. 2, 59, 147;with frangere,
id. de Or. 131:fidem testis,
id. Rosc. Com. 15, 45:fidem alicui,
id. Att. 15, 26. —To annul, make void:II.legem,
Liv. 34, 3; Quint. 7, 1, 49:contractum,
Dig. 49, 14, 46:graviter ferens aliquid a se factum infirmari,
Vell. 2, 2, 1:acta illa atque omnes res superioris anni,
Cic. Sest. 18, 40.—Neutr. only in part. pres. as subst.: infirmantes, um, m., the weak, sick, Sulp. Sev. Vit. S. Mart. 18, 5; id. Ep. 2, 12.2.in-firmo, āvi, ātum, 1, v. a., to establish in, fix, or confirm in (late Lat.), Cael. Aur. Acut. 3, 4, 36. -
13 infirmo
1.infirmo, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [infirmus].I. A.Lit.:B.legiones,
Tac. A. 15, 10: munimenta madore, Sall. Fragm. ap. Non. 138, 6:hominem,
Cels. 2, 12.—Trop.a.To invalidate, disprove, refute:b.res tam leves infirmare ac diluere,
Cic. Rosc. Am. 15, 42;with tollere,
id. N. D. 2, 59, 147;with frangere,
id. de Or. 131:fidem testis,
id. Rosc. Com. 15, 45:fidem alicui,
id. Att. 15, 26. —To annul, make void:II.legem,
Liv. 34, 3; Quint. 7, 1, 49:contractum,
Dig. 49, 14, 46:graviter ferens aliquid a se factum infirmari,
Vell. 2, 2, 1:acta illa atque omnes res superioris anni,
Cic. Sest. 18, 40.—Neutr. only in part. pres. as subst.: infirmantes, um, m., the weak, sick, Sulp. Sev. Vit. S. Mart. 18, 5; id. Ep. 2, 12.2.in-firmo, āvi, ātum, 1, v. a., to establish in, fix, or confirm in (late Lat.), Cael. Aur. Acut. 3, 4, 36. -
14 purgo
purgo, āvi, ātum, 1, v. a. [contr. for purigo, from purum ago], to make clean or pure, to clean, cleanse, purify (class.).I.Lit.:2.oleam a foliis et stercore purgato,
Cato, R. R. 65, 1: cum falcibus purgarunt locum, cleared the place, freed it from bushes, etc., Cic. Tusc. 5, 23, 65; Liv. 24, 19:arva longis ligonibus,
Ov. P. 1, 8, 59:domum muribus,
Phaedr. 1, 22, 3:fossas,
Plin. 18, 26, 64, § 236:proprios leniter ungues cultello,
Hor. Ep. 1, 7, 51: cana labra, i. e. to clear or free from beard, Mart. 9, 28, 5:pisces,
Ter. Ad. 3, 3, 22:segetes,
Plin. 18, 26, 65, § 241.— Absol.:levi sarculo purgare,
Plin. 18, 26, 65, § 241.—Mid.:purgor in amni,
wash, Sil. 8, 125.—In partic., in medic. lang., to cleanse by stool, vomiting, etc., to purge:B.quid scammoneae radix ad purgandum possit,
Cic. Div. 1, 10, 16; Cato, R. R. 157, 3:si is, qui saepe purgatus est, subito habet alvum suppressam,
Cels. 2, 12:qui purgor bilem sub verni temporis horam,
Hor. A. P. 302:se helleboro,
Val. Max. 8, 7, 5 fin.:se per inferna aut vomitione,
Plin. 25, 5, 21, § 51.—Transf.1.To make even by clearing away, to level, Inscr. Murat. 582 fin.; cf.:2.purgare viam proprie dicitur ad libramentum proprium redigere, sublato eo quod supra eam esset,
Dig. 43, 11, 1, § 1.—To clear away, remove:b.rudera,
Suet. Vesp. 8:vermes clavo aëneo,
Pall. 4, 10, 4:lapides,
id. 3, 6:sordes,
Claud. in Eutr. 1, 383; cf.:scindit se nubes et in aethera purgat apertum,
melts away, Verg. A. 1, 587.—In partic., in medicine, to remove or expel by purging, rinsing, etc., to heal, cure:II.purgatum te illius morbi,
Hor. S. 2, 3, 27:pituitas,
Plin. 20, 17, 73, § 188:fastidium lauri folio,
id. 8, 27, 41, § 101:suppurationes,
id. 23, 1, 16, § 24:tarditatem aurium,
id. 23, 2, 28, § 59:succus purgat cicatrices et nubeculas (oculorum),
id. 27, 12, 85, § 109.—Trop., to cleanse, purify (syn. lustro).A.In gen.:B. C.pectora,
Lucr. 6, 24:urbem,
Cic. Cat. 1, 5, 10:amplissimos ordines contaminatos veteri neglegentiā purgavit,
Suet. Vesp. 9:rationes,
to clear up, settle, pay, id. Calig. 29.—In partic.1.To clear from accusation, to excuse, exculpate, justify (syn. excuso):2.ut me purgarem tibi,
Plaut. Am. 3, 2, 28:QVIBVS DE REBVS VOS PVRGAVISTIS... QVOMQVE DE EIEIS REBVS SENATVEI PVRGATI ESTIS, S. C. de Tiburt. lin. 3 and 12 (ap. Grut. 499, 12): quod te mihi de Sempronio purgas, accipio excusationem,
Cic. Fam. 12, 25, 3:cui se purgat,
id. Or. 29, 230:ego me tibi purgo,
id. Fam. 15, 17, 1; so,Caesarem de interitu Marcelli,
id. Att. 13, 10, 3:si quis tibi se purgare volet, quod, etc.,
Q. Cic. Petit. Cons. 9, 35:si parum vobis essem purgatus,
Cic. Phil. 14, 6, 17:velle Pompeium se Caesari purgatum, ne, etc.,
Caes. B. C. 1, 8; cf. id. B. G. 1, 28:ea pars epistulae tuae, per quam te ac mores tuos mihi purgatos ac probatos esse voluisti,
Cic. Att. 1, 17, 7; Ter. Hec. 2, 2, 12:accedebant blanditiae virorum factum purgantium cupiditate atque amore,
Liv. 1, 9 fin.:factum,
Ov. P. 3, 2, 24:facinus,
Curt. 7, 5, 39; 5, 12, 8:crimina,
to disprove, Cic. Clu. 1, 3; Liv. 38, 48, 14; cf.probra,
Tac. A. 4, 42:adulescentem crimine civilis belli,
to acquit, id. ib. 3, 17:innocentiam suam,
to vindicate, Liv. 9, 26:suspicionem,
to remove, id. 28, 43:ea, quae ipsis obicerentur,
to refute, id. 8, 23:purget miles, quod vicerit hostem,
Sil. 7, 510:aliquem alicujus rei,
Liv. 37, 28:se adversus alicujus criminationes purgare,
Suet. Caes. 55:illi lacrimantes nunc purgare se,
Curt. 5, 10, 11.—With acc. and inf.:laborare regem, ut purganti se nihil hostile dixisse aut fecisse, fides habeatur,
Liv. 42, 14:qui purgarent nec accitos ab eo Bastarnas nec auctore eo quidquam facere,
id. 41, 19.—To cleanse or purge from a crime or sin with religious rites, to make expiation or atonement for, to expiate, purify, atone for, lustrate, = expiare, lustrare ( poet. and in post-Aug. prose):A.di patrii, purgamus agros, purgamus agrestes,
Tib. 2, 1, 17:populos,
Ov. F. 4, 640:myrtea verbena Romanos Sabinosque,
Plin. 15, 29, 36, § 119:pontifices purgantes moenia,
Luc. 1, 593:domus purgantur lustranturque,
Plin. 25, 9, 59, § 105. —With the crime or act as an object: nefas, Ov. M. 13, 952:crimen gladio,
Luc. 8, 518; Vulg. Ecclus. 47, 13.—Hence, purgā-tus, a, um, P. a.Cleansed, purified, pure ( poet.):B.auris,
Hor. Ep. 1, 1, 7:somnia pituitā purgatissima,
Pers. 2, 57:purgatioris auri vena,
Mart. Cap. 1, § 7 (cf. Plaut. Mil. 3, 1, 179).—Excused, exculpated: ita fiducia quam argumentis purgatiores dimittuntur, Sall. Fragm. ap. Non. 310, 22, and ap. Don. Ter. Phorm. 1, 4, 28.—C.Pure, freed from sin (eccl. Lat.):vota purgatiora, Aug. Civ. Dei, 6, 2: purgatissima ecclesia,
id. Doctr. Christ. 2, 16:pietas,
id. Ver. Rel. 1. —Hence, adv.: purgātē, purely:enucleate dicitur purgate, exquisite,
Non. 60, 5. -
15 recuso
I.In gen., to make an objection against, in statement or reply; to decline, reject, refuse, be reluctant or unwilling to do a thing, etc. (freq. and class.; cf.: abnuo, renuo, denego); constr. with acc., an inf., an object-clause, with de, ne, quin, quominus, or absol.(α).With acc.: uxorem, * Ter. Hec. 3, 1, 16; Hor. S. 1, 4, 50:(β).me judicem,
Tac. Or. 5 al.; cf.:populum Romanum disceptatorem,
Cic. Fl. 38, 97:populi Romani amicitiam,
Caes. B. G. 1, 44:nec quae pepigere recusent,
Verg. A. 12, 12:nullum periculum communis salutis causā,
Caes. B. G. 7, 2; so,nullum periculum,
id. ib. 7, 19; id. B. C. 3, 26:laborem,
id. ib. 1, 68 fin.; Quint. 11, 3, 26; 12, 11, 10:nihil nisi hiberna,
Caes. B. G. 5, 41:legumina,
id. B. C. 3, 47 fin.:servitutem,
Sall. J. 31, 20:vincla (leones),
Verg. A. 7, 16:jussa,
id. ib. 5, 749 et saep.:nihil tibi a me postulanti recusabo,
Cic. de Or. 2, 29, 128; so,psalteria virginibus probis,
Quint. 1, 10, 31:nihil de poenā,
Cic. Planc. 1, 3; cf.:de stipendio,
Caes. B. G. 1, 44:qui quod ab altero postularent, in se recusarent,
id. B. C. 1, 32, 5:Ptolemaeus recusabat regem Aridaeum,
rejected, Just. 13, 2, 11. —Of things: terra numquam recusat imperium,
Cic. Sen. 15, 51:genua impediunt cursumque recusant,
Verg. A. 12, 747:rapax ignis non umquam alimenta recusat,
Ov. M. 8, 837:(falsae gemmae) recusant limae probationem,
Plin. 37, 13, 76, § 200 et saep. —With inf. (in class. prose, only in negative sentences or questions implying a negative):(γ).mori recusare,
Caes. B. G. 3, 22; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 6; 10, 17, 2; Anton. ap. Cic. Phil. 8, 8, 25; Liv. 22, 60, 17:hoc facere,
id. 5, 53, 9:ad minora se demittere, Quint. prooem. § 5: prodere voce suā quemquam aut opponere morti,
Verg. A. 2, 126:praeceptis parere,
id. ib. 2, 607:quicquam tentare,
id. ib. 11, 437:tibi comes ire,
id. ib. 2. 704:facere ipse,
Hor. Ep. 2, 1, 208; Plin. [p. 1538] Pan. 5; Curt. 6, 11, 36; Just. 14, 1, 6.—Of things: pedes vitiosum ferre recusant Corpus,
Hor. S. 2, 7, 108; so id. Ep. 2, 1, 259; id. A. P. 39.—With object-clause:(δ).non rem (medicam) antiqui damnabant, sed artem. Maxime vero quaestum esse manipretio vitae recusabant,
Plin. 29, 1, 8, § 16:Velinum lacum obstrui recusantes,
refusing to permit, Tac. A. 1, 79; cf. infra, II.—With de:(ε).de judiciis transferendis recusare,
Cic. Verr. 2, 1, 2, § 6.—With ne:(ζ).Servilius et recusare et deprecari, ne iniquis judicibus... judicium capitis in se constitueretur,
Cic. Verr. 2, 5, 54, § 141:sententiam ne diceret, recusavit,
id. Off. 3, 27, 100:reliqui... ne unus omnes antecederet, recusarent,
Caes. B. C. 3, 82 fin. —With quin:(η).si absim, haud recusem, quin mihi male sit,
Plaut. Curc. 1, 3, 8:non possumus, quin alii a nobis dissentiant, recusare,
Cic. Ac. 2, 3, 7:non recuso quin, etc.,
id. Fam. 6, 18, 4; id. Rosc. Am. 3, 8; Caes. B. C. 3, 45 fin.:neque recusare... quin armis contendant,
id. B. G. 4, 7; Liv. 8, 7, 19.—With quominus:(θ).nec recusabo, quominus omnes mea legant,
Cic. Fin. 1, 3, 7; id. Div. in Caecil. 10, 31:... quominus perpetuo sub illorum dicione essent,
Caes. B. G. 1, 31:neque recusavit quo minus poenam subiret,
Nep. Epam. 8, 2.—Absol.:II.non recuso, non abnuo, etc.,
Cic. Mil. 36, 100:recusandi aut deprecandi causā legatos mittere,
Caes. B. G. 5, 6; Verg. E. 3, 29 et saep. —In partic.1. 2.In jurid. lang., to protest against a complaint; to object, take exception, plead in defence:causa omnis, in quā pars altera agentis est, altera recusantis,
Quint. 3, 10, 1:numquid recusas contra me?
Plaut. Poen. 5, 6, 18:tu me ad verbum vocas: non ante venio, quam recusaro... Quoniam satis recusavi, veniam jam quo vocas,
Cic. Caecin. 28, 8 sq.:cum reus recusare vellet, sub usuris creditam esse pecuniam, etc.,
Dig. 17, 1, 48; cf. recusatio, II. B. -
16 redarguo
(α).With acc.:* (β).nosque ipsos redargui refellique patiamur,
Cic. Tusc. 2, 2, 5; so,aliquem,
id. Clu. 23, 62; Quint. 6, 3, 73 al.;opp. probare,
Cic. de Or. 2, 72, 293; so,orationem (opp. convinci),
id. Univ. 3:contraria,
id. Part. 9, 33:crimen,
Quint. 11, 1, 9:famosos libellos,
Suet. Aug. 55. —Of abstr. subjects: improborum prosperitates redarguunt vim omnem deorum ac potestatem,
Cic. N. D. 3, 36:inconstantiam tuam,
id. Dom. 9, 21: advenit qui vestra dies muliebribus armis Verba redarguerit, will refute thy words, show them to be false, * Verg. A. 11, 687.—With object-clause:(γ).audi rationem falsam quidem, sed quam redarguere falsam esse tu non queas,
Gell. 15, 9, 7.—With gen., to convict of, prove guilty of:(δ).nec sane magnum aliquid efficiemus, quod illos ignorantiae redarguemus,
Lact. 3, 1, 15; cf.:redarguti a lege quasi transgressores,
Vulg. Jacob. 2, 9. —Absol.: poterat autem inpune;quis enim redargueret?
Cic. Fin. 2, 17, 55; Quint. 6, 3, 72. -
17 refello
rĕ-fello, felli, 3, v. a. [fallo, qs. falsum redarguere; cf.:si id falsum fuerat, filius Cur non refellit?
Ter. Phorm. 2, 3, 54 ], to show to be false; to disprove, rebut, confute, refute, repel (class.;syn.: refuto, redarguo): nosque ipsos redargui refellique patiamur,
Cic. Tusc. 2, 2, 5: tu me geômetrikôs refelleras, id. Att. 12, 5, 3:in quo licet mihi fingere, si quid velim, nullius memoriā jam me refellente,
id. de Or. 2, 2, 9; id. Ac. 2, 6, 15:testem,
Quint. 5, 7, 9; 5, 13, 3; 12, 8, 14; Suet. Aug. 56 al.;opp. confirmare,
Cic. de Or. 1, 20, 90; so Quint. 3, 9, 6; 5, 2, 2; 5, 7, 36;12, 1, 45: refellere et redarguere nostrum mendacium,
Cic. Lig. 5, 16:sensus,
Lucr. 4, 479:dicta,
Verg. A. 4, 380; 12, 644:opprobria,
Ov. M. 1, 759:ea magis exemplis quam argumentis,
Cic. de Or. 1, 19, 88; 1, 20, 90:praedicta re et eventis,
id. Div. 2, 47, 99:orationem vitā,
id. Fin. 2, 25, 81:quae dicta sunt,
id. ib. 4, 28, 80:crimen ferro,
Verg. A. 12, 16. -
18 refuto
rĕfūto, āvi, ātum, 1, v. a. [root fu-; Gr. chu-, cheWô, cheuma; cf.:I.fundo, futtilis,
Curt. Gr. Etym. p. 204 sq. ], to check, drive back, repress.Lit.:II. A.semper illas nationes nostri imperatores refutandas potius bello quam lacessandas putaverunt,
Cic. Prov. Cons. 13, 32.—In gen.:B.virtutem aspernari ac refutare,
Cic. Rab. Post. 16, 44:refutetur ac reiciatur ille clamor,
id. Tusc. 2, 33, 55:alicujus cupiditatem,
id. Fam. 1, 9, 25: vitam, to contemn, Sall. Fragm. ap. Serv. ad Verg. G. 4, 218 (H. 1, 73 Dietsch); cf.:temporis munera,
Quint. 10, 6, 6:alicujus libidinem,
Cic. de Or. 3, 1, 4:nummum,
Sol. 22 med.:ad mortem si te (Fors dicta refutet!) Prodiderim,
may fate avert, Verg. A. 12, 41.—In partic., to repel, rebut any thing by speech, etc.; to confute, refute, disprove (syn.:refello, redarguo): res refutat id,
Lucr. 2, 245; 2, 867:nemo te ita refutandum ut gravem adversarium arbitrabatur,
Cic. Vatin. 1, 1:testes,
id. Font. 1, 1:nostra confirmare argumentis ac rationibus, deinde contraria refutare,
id. de Or. 2, 19, 80; so (opp. confirmare) Quint. 5, prooem. §2: neque refutanda tantum, sed contemnenda, elevanda, ridenda sunt,
id. 6, 4, 10:perjuria testimoniis,
Cic. Font. 16, 35:oratio re multo magis quam verbis refutata,
id. Imp. Pomp. 17, 52:infamiam pudicitiae posterae vitae castitate,
Suet. Aug. 71:quos tum, ut pueri, refutare domesticis testibus solebamus,
Cic. de Or. 2, 1, 2:a te refutentur,
id. Fam. 9, 11, 2:tribunos oratione feroci,
Liv. 2, 52 fin. — Poet., with object-clause:si quis corpus sentire refutat,
denies, Lucr. 3, 350. -
19 revinco
I.Lit. (only poet., and in Tac.):II.victrices catervae Consiliis juvenis revictae,
Hor. C. 4, 4, 24; cf.:revicta conjuratio,
repressed, checked, Tac. A. 15, 73:primordia rerum aliquā ratione,
Lucr. 1, 593:vires (ignis),
id. 5, 410.—Trop., to convict; to refute, disprove (class.;syn.: convinco, refuto),
Lucr. 4, 488: numquam hic neque suo neque amicorum judicio revincetur, * Cic. Arch. 6, 11:aliquem,
Tac. A. 6, 5:aliquem in mendacio,
Dig. 26, 10, 3:aliquem in culpā et in maleficio,
Gell. 6, 2, 13:crimina rebus revicta,
disproved, Liv. 6, 26, 7 (with confutare verbis); Vulg. Act. 18, 28:crimen,
Liv. 40, 16:testimoniis revinci,
Lact. 4, 15 fin.
См. также в других словарях:
disprove — disprove, refute, confute, rebut, controvert mean to show or attempt to show by argument that a statement, a claim, a proposition, or a charge is not true. Disprove stresses the success of an argument in showing the falsity, erroneousness, or… … New Dictionary of Synonyms
Disprove — Dis*prove , v. t. [imp. & p. p. {Disproved}; p. pr. & vb. n. {Disproving}.] [Pref. dis + prove: cf. OF. desprover.] 1. To prove to be false or erroneous; to confute; to refute. [1913 Webster] That false supposition I advanced in order to disprove … The Collaborative International Dictionary of English
disprove — [dis pro͞ov′, dis′pro͞ov′; dis′pro͞ov΄] vt. disproved, disproved or disproven, disproving [ME disproven < OFr desprover: see DIS & PROVE] to prove to be false or in error; refute; confute disprovable adj. SYN. DISPROVE implies the presenting… … English World dictionary
disprove — I verb belie, confute, contravene, controvert, counteract, countervail, deny, discredit, dispel, find unfounded, invalidate, negate, nullify, oppugn, prove false, prove the contrary, prove to be wrong, prove to the contrary, rebut, redarguere,… … Law dictionary
disprove — late 14c., from O.Fr. desprover refute, contradict, from des (see DIS (Cf. dis )) + prover (see PROVE (Cf. prove)). Related: Disproved; disproving … Etymology dictionary
disprove — [v] prove false belie, blow sky high*, blow up*, break, confound, confute, contradict, contravene, controvert, deny, disconfirm, discredit, explode, expose, find unfounded, impugn, invalidate, knock bottom out of*, knock props out*, negate,… … New thesaurus
disprove — ► VERB ▪ prove to be false. DERIVATIVES disprovable adjective … English terms dictionary
disprove — UK [dɪsˈpruːv] / US [dɪsˈpruv] verb [transitive] Word forms disprove : present tense I/you/we/they disprove he/she/it disproves present participle disproving past tense disproved past participle disproved to prove that something is not correct or … English dictionary
disprove — [[t]dɪspru͟ːv[/t]] disproves, disproving, disproved, disproven VERB To disprove an idea, belief, or theory means to show that it is not true. [V n] The statistics to prove or disprove his hypothesis will take years to collect. Syn: refute … English dictionary
disprove — transitive verb Etymology: Middle English, from Anglo French desprover, from des dis + prover to prove Date: 14th century to prove to be false or wrong ; refute < disprove a theory > • disprovable adjective … New Collegiate Dictionary
disprove — verb Disprove is used with these nouns as the object: ↑allegation, ↑claim, ↑existence, ↑myth, ↑theory, ↑thesis … Collocations dictionary